بعد عاطفی شبکه ی ارتباطی قیام امام حسین (ع) 

     حادثه کربلا به آن اندازه که جانکاه و غم انگیز بود، در جهان اسلام بلکه فراتر از آن از هیجان و احساس بر انگیز ترین واقعه ای بود که در تاریخ نظیر آن اتفاق نیافتاده. در تمام جوامع اسلامی و شهرهای مسلمان نشین با تأ ثر و تأسف روبرو گردید. آنقدر این حادثه درد آور بود که گروهی به خاطر عدم شرکت در رکاب امام حسین(ع)   گرفتار افسردگی روحی گردیده بودند و به نام توابین ظهور کردند. این اوّلین جرقه ای بود از تأثیر پیروزی خون بر شمشیر. چون برای مسلمان ها غم انگیز تر از خبر فاجعه شهادت یگانه سبط پیغمبر(ص) و یادگار آن سرور، خبری نبود؛ این عمل آنقدر گستاخانه و وحشیانه بود که دوست و دشمن، زن و مرد نسبت به این هتک حرمت خدا و رسول(ص) انگشت حیرت به دندان گزیدند و تعجب نمودند. لذا این شبکه ی گسترده که هر روز بیش از پیش جهان اسلام و فراتر از آن را پوشش می داد، همان بعد عاطفی این حادثه بود. حادثه کربلا و قیام امام حسین (ع)   به دلیل وضعیت خاصی که بوجود آمده بود، از بهترین یاران امام گرفته تا شهادت بیش از شانزده تن از خاندان رسالت و نیز کیفیت خونبار آن؛ زخم عمیق و درد آوری بر قلب جامعه ی شیعه ایجاد نمود، اثر عاطفی آن بلا فاصله در وجود شیعه پدیدار شد. توابین نخستین گروهی بودند که تحت تأثیر این بعد قضیه قرار گرفتند، آنها چون خود را مقصر می دیدند بدون این که اندیشه ی سیاسی روشنی داشته باشند خود را در معرض شهادت قرار دادند.

آنان قبل از رفتن به سوی شام ازکوفه، بر سر مزار امام حسین آمدند و طی چند روز به گریه و زاری پرداختند. در آن روز گار چنین امری یا عکس العملی در جامعه یک پدیده ای جدید و غریب بود. بعد عاطفی کربلا به سرعت جای خود را در جامعه ی شیعه باز کرده و حتی گروهی از سنیان را نیز به خود متوجه کرد. عزاداری سالانه، ادبیات شیعی، روخداد های خونین(اعم از زیدی و امامی) و ادبیات مبتنی بر مرثیه، گسترده ترین شبکه ی تبلیغی را بر مبنای ظلم ستیزی و قدرت عظیم جنگ نرم، که پیروزی خون بر شمشرباشد را درجهان تشیع راه انداخت. این جنگ نرم از کارآمد ترین نوع مبارزه علیه استکبار است. امروزه نام و یاد امام حسین (ع)  همراه با گریه برده می شود. عاشورا مهم ترین تراژدی در تاریخ به شمار می آید. این شبکه ی عاطفی کم کم توسعه ی بیشتری یافت و ایام وفات سایر امامان نیز به عنوان ایام عزا مطرح شد.[5]